Op een avond na het eten keek ik het huiswerk van mijn leerlingen na. Mijn man zat naast me “Candy Crush Saga” te spelen op zijn smartphone. Plotseling kwamen er tranen in mijn ogen. “Waarom huil je lieverd?” vroeg mijn man. Ik zei: “Gisteren gaf ik mijn klas een schrijfopdracht genaamd: ‘mijn wens’ ”. “Oké, en waarom huil je?” vroeg hij weer, met een oog op zijn spel. “Het laatste stuk raakte me zo erg dat ik moest huilen.” “En waarom moet je dan huilen?” “Luister, ik zal het voorlezen”, zei ik, terwijl ik mijn ogen droog wreef:
“Mijn wens is een smartphone te zijn. Mijn ouders houden zo veel van hun smartphone. Ze denken zo veel aan hun smartphone, dat ze soms vergeten aan mij te denken. Wanneer mijn vader soms moe thuiskomt van zijn werk, heeft hij tijd voor zijn smartphone, maar niet voor mij… Wanneer mijn ouders iets belangrijks doen en hun smartphone gaat, antwoorden ze direct, maar ze antwoorden mij niet… zelfs niet als ik moet huilen… Ze spelen games op hun mobiel, maar niet met mij… Als ze met iemand praten op hun telefoon, luisteren ze nooit naar me, zelfs niet als ik iets belangrijks vertel… Dus mijn wens is een smartphone te worden… Nu droogde mijn man zijn tranen. “Wie schreef dit?” vroeg hij zachtjes? Ik keek op naar hem en zei: ”onze zoon…”
Laten we niet onze families en relaties opofferen voor het nastreven van materiële zaken. Smartphones zijn er om ons leven makkelijker te maken, maar niet om ons te beheersen, verslaafd en asociaal te maken…
Het is niet te laat om terug te keren naar een echt familieleven, naar een tijd zonder internet en computerspelletjes. Leg je mobiel eens weg. Praat met je kinderen, echtgenoot en vrienden. Geef je kinderen een goed voorbeeld. Wat je ook doet, zij zullen het ook doen. Praat tegen mensen die je liefhebt, en zorg dat ze voelen dat je om ze geeft. En je zult ook liefde van hen ontvangen. Kan je smartphone je liefde geven…?
Een treffende blog overgenomen van collectief BewustGezin Alblasserdam
